Vanochtend om 5:30 uur uit de hotelveren voor een enerverend programma. We hebben ons met de bus een uitweg gebaand uit de heksenketel Saigon (want zo wordt het nu nog steeds genoemd) op weg naar de Cu Chi-tunnels.

Een gangenstelsel van 250 km voor kleine Vietnamezen die het de Amerikanen knap lastig gemaakt hebben. Twintig jaar vormden deze tunnels, gebruikt door de Vietcong, een voor mensen van Amerikaans postuur ondoorgrondelijk netwerk. Je kon in een schuttersputje verdwijnen met een deksel en bladeren op je hoofd en 

door een tunnel gaan (waar je  als Westerling) bijna niet meer voor of achteruit kon voor je gevoel.

De Amerikanen, die nietsvermoedend door het wonderschone woud liepen, konden van het ene op het andere moment aangevallen worden. De honden die voor de slimme maar toch beetje naïeve Amerikanen zochten naar ingangen van de tunnels raakten doordat de Vietnamezen die met pepermengsels strooide gedesoriënteerd. Interessant om te zien. Schoenen werden (en worden) van autobanden gemaakt en wel zo dat het net leek of ze de andere kant opliepen. De voorkant zat achter. 

We hebben nog het een en ander aan martelwerktuigen bekeken en toen waren we wel toe aan iets vredigers!

Een bijzondere ontmoeting volgde vandaag met de schoonzus van Kim Phuc. Je weet wel, dat meisje van die World Press-foto na de napalm bom.

We hebben ter plekke een documentaire bekeken .  De geschiedenis is door deze foto van dit onklede meisje vluchtend voor het vuur van de napalmbommen definitief veranderd! Het geweten van de Amerikaanse burger werd direct aangesproken wat een ommekeer betekende voor het draagvlak voor deze oorlog binnen de Amerikaanse en Westerse samenleving. Eén plaatje is machtiger gebleken dan 1000 bommen!

Het bombardement dat Kim met haar broertje heeft meegemaakt moet niet meer dan fluisteren zijn geweest.

Overigens met Kim gaat he redelijk goed. Zij leeft als arts in Canada is gelukkig getrouwd en heeft een zoon. maar ze voelt nog dagelijkse de pijn van haar verbrande lichaam.

Na het bekijken van deze video was het stil....heel stil.

De vrouw van het 2 jaar geleden overleden broertje van Kim is een hele lieve maar een door deze gebeurtenis een getekende vrouw. We eten een heerlijke verse noodlesoep met verse broodjes te beleggen naar keuze. Ze geniet van het gezelschap, maar wie denkt dat dit een toeristische trekpleister is heeft het mis.

We hebben de naastgelegen tempel bezocht van waaruit Kim en anderen zijn gevlucht omdat men het vermoeden had dat deze zou worden gebombardeerd. Dit is achteraf een verkeerde veronderstelling met grootse gevolgen geweest.

Deze Cao Dao Tempel, een zeer kleurrijke tempel met prachtig versierde zuilen en plafonds, die onderdak biedt aan Boedhisten, Taoisten en Confucianisten. Je zou kunnen zeggen een oecomenische kerkgemeenschap. Ook waren er Christelijke elementen in verwerkt. Een aantal gelovigen gehuld in witte kleding en een aantal hogere gelovigen voerden een prachtige ceremonie op voor een overledene.

De terugreis naar Saigon heeft zijn tijd genomen, niet op de laatste plaats door de brommer- en scooterhectiek.

Fietsen zie je hier nauwelijks, paticuliere auto's evenmin. De enige voetuigen op meer dan twee wielen zijn bussen en taxi's. En voetgangers.....tja....dat zullen wel toeristen zijn! 

Na aankomst in het hotel  trotseren we een regenbui en gaan we naar de overdekte markt. Wat een spullen zien we daar en wat een mensen. De Beverwijkse bazaar maar dan 6 x zo groot. Heel leuk om door heen te lopen. Aan elke kant is een uitgang verdwalen gebeurt niet.  De avond valt en de maagjes zijn weer gevuld.  En morgen? Dat zien we wel weer! Vertrek is om 07.00 uur.