Om half 8 vertrokken we weer. Vandaag 300 km voor de boeg.Onderweg slechts enkele stops. De eerste stop is in Tam Thanh, een plaatsje met mooie beschilderde huizen en bamboeboten aan zee. Het is al behoorlijk warm op het strand. Hierna werd een bijzonder stop gemaakt bij het monument van de heroic Mother. Zij verloor 11 familieleden en overleed op 106- jarige leeftijd. Eengroot monument uitgehouwen uit graniet, niet alleen voor deze heldenmoeder van het communistische regime in Vietnam, maar voor alle Moeders van de Wereld.. Enorme tuinen van ongeveer 15 hectare in Cam Mountain met prachtige fonteinen.Binnen het eigenlijke beeldhouwwerk is een museum gehuisvest ter ere van de levens en bijdragen van 50.000 Vietnamese heldhaftige moeders in het hele land.Terwijl je het nadert zul je eerst worden ontmoet door acht pilaren gebeeldhouwd met afbeeldingen van heldhaftige moeders uit heel Vietnam, evenals jonge vrijwilligers die vochten en stierven in het Truong Son-gebergte.

Rond half 11 aankomst My Lai. Er wordt een aangrijpende documentaire, in het Nederlands getoond. In dit dorp hebben de Amerikanen op 16 maart 1968, 504 mensen doodgeschoten.

Zeer emotioneel.

Het verhaal:.

Op16 maart 1968 rond half acht in de morgen, landde Charlie Company met helicopters aan de westkant van Son My. Dit werd bestempeld als Viët Cong enclave.Het gebied was al gebombardeerd en vanuit de heli's werd er ook flink geschoten om zeker te zijn, dat er geen vijandelijkheden zouden gebeuren. Er zou geen enkele vorm van weerstand of geweervuur optreden en gedurende de actie, gebeurde dit ook niet.Maar toen de compagnie oostwaarts trok, begonnen ook de wreedheden.Toen de soldaten van het eerste peloton door Xom Lang trokken, schoten ze en bajonetten ze vluchtende mensen dood, gooiden handgranaten in huizen en schuilkelders, doodden de dieren en staken de huizen in brand.Ergens tussen de 75 en 150 ongewapende burgers werden bijeengedreven en naar een gat gedirigeerd. Daar werden ze geëxecuteerd door machinegeweren. Dorpelingen die richting Quang Ngai vluchtten, werden neergeschoten.

Het monument, wat is opgericht om dit nooit te vergeten, maakt melding van 504 slachtoffers.De betrokken troepen, werden indertijd verordineerd om hun mond dicht te houden.Dit gebeurde niet, en bij thuiskomst in de VS, waren er een aantal, die melding van deze slachtpartij hebben gemaakt. We hebben het dan over 1969.

Uiteindelijk kwam het verhaal ook in de pers terecht, en dit had een enorm effect op de publieke opinie over de oorlog in Vietnam. Het verhaal werd ook de aanleiding van wereldwijde protesten tegen deze oorlog..Ondanks dat, probeerde de overheid, de hele zaak onder het tapijt te vegen, maar uiteindelijke leidde het wel tot een onderzoek, waarbij luitenant William Calley, pelotonscommandant van het eerste peloton, voor de krijgsraad moest komen en schuldig werd bevonden aan de dood van 22 ongewapende burgers.Hij kreeg levenslang, maar na de veroordeling bleek dit drie jaar huisarrest te zijn geworden in Fort Banning, Georgia, en gedurende die periode zijn hoger beroep afwachtte.Het Hooggerechtshof wilde de zaak niet in behandeling nemen en Calley werd vrijgelaten.Het is nog steeds een controversiële zaak. Velen denken, dat hij als zondebok is neergezet vanwege zijn lage rang maar dat de feitelijke opdracht van een veel hoger echelon kwam.

Dan denk je hoe het in vredesnaam mogelijk is, dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. Echt, meer dan vreselijk.

Zucht........... We zijn er allemaal stil van en tranen vloeien.